Det norske alfabetet

W Norwegii istnieją dwie formy urzędowe języka norweskiego. Jedna z nich jest nazywana bokmål (wymawiamy [ ‘ bu: k mo: l ]), inna – nynorsk (wymawiamy – [ 'ny: no sz k ] ). Ciekawe jest to, że nauczywszy się jednego z tych wariantów, w miarę nietrudno można zrozumieć i ten drugi, jednak pewne różnice między nimi istnieją. My będziemy się uczyć się bokmål, ponieważ jest on stanowczo bardziej popularny w Norwegii. W tym języku są pisane słowniki, podręczniki, inne środki nauczania. Naturalnie, że na mojnorweski.pl wykładamy również bokmål.

Wymowa (uttale) oraz akcent (trykk)

W słowach pochodzenia norweskiego akcent najczęściej pada na pierwszą sylabę. W słowach obcego pochodzenia akcent może padać na tą sylabę, która jest akcentowana w tym języku, z którego pochodzi. Na przykład, w słowach pochodzących z języka francuskiego akcent często pada na ostatnią sylabę. Zapisując wymowę w transkrypcji miejsce akcentu zaznaczamy apostrofem przed sylabą akcentowaną. Na przykład, taki zapis:

  September [ səp'tembər ] (wrzesień) w tym słowie akcent pada na drugą sylabę (-tem-).

Weźmy się za alfabet języka norweskiego. W nim jest nieco mniej liter niż w naszym – 29. Alfabet języka norweskiego różni się od łacińskiego trzema ostatnimi literami æ, ø, å. Litery c, q, w, x, z spotkamy wyłącznie w wyrazach międzynarodowych pochodzenia nie norweskiego.

Wymowa samogłosek    Wymowa spółgłosek